ERRITMOAK

Klasean zenbait erritmo bereizten ikasi dugu eta klasean hauek sortu ditugu. Espero dugu gustokoa izatea!

                                                              

Esperientzia bat Arriagan

Urtarrilaren 19an eta 20an, abesten egon nintzen Arriaga antzokian. Malher izeneko musikari baten abesti batzuk abestu nituen, baina ez pentsatu bakarrik abestu nuela, ez ez nire koruarekin. Gauza hau izan zen: zuzendariak, 45 pertsonen artean 14 aukeratu behar zituen, Marsellako balletarekin abesteko. Eta azkenean, 14 pertsonen horien artean, ni nengoen. Oso pozik jarri nintzen esan zidatenean, abestu egingo nuela. Zuzendariak oso zaila zuen aukeratzea, baina azkenean lortu zuen! 

Aukeratu egin eta gero, zuzendariak esan zigun, zer abestuko genuen, eta hau izango zen kontzertuaren programa: Kindertotenliederreko 5 abestiak, ‘Der Werker’ abestia eta ‘Solidaritet’ abestia. Sorpresaz, ‘Aurtxoa seazkan’ abestu genuen. Programa guztia, Alemaniarrez zegoen, orduan, Alemaniarrez ikasi behar genuen. Pixka bat zaila zen baina azkenean lortu genuen.

Entsegu asko eta gero, entsegu generalak egiteko prest geuden. Urtarrilaren bigarren astean, Marsellako ballet - arekin entseguak egiten hasi ginen. Horregatik, urtarrilaren hiru arratsalde huts egin nuen eskolara. Balleteko partaideek, primeran dantza egiten zuten! Baina ez zuten ballet klasikoa egiten, ez ez ballet modernoa! Oso arraro zen, baina polita. Momentu batzuetan, pixka bat barregarria zen.

Urtarrilaren 20 heldu zen! Oso urduri nengoen! Hobeto esanda denok oso urduri geuden. Teloia igo eta ikuskizuna hasi zen. Oso ondo atera zen dena! Baina oraindik beste ikuskizuna falta zen. Hurrengo eguna heldu eta ere bai oso ondo atera zen. Oso triste geunden hau amaitu zelako. Lagun honak egin ginen. Gainera, ni taldeko txikiena nintzen. Baina lagunak primerakoak ziren. Adibidez: Ane, Elixabete, Inés, Josebe, Aitana, Bego eta beste Ane bat. Oso majuak ziren denak!
Bi ikuskizunak egin eta gero, ikuskizunaren zuzendariak esan zigun, Italiara joango ginela! Momentu horretan denak poz-pozik jarri ginen. 

Orduan, ekainaren 27an, Italiara goaz!!!

Mirari

    Hemen korua, dantzariak, zuzendariak eta koreografoa.

Cinta de Möebius

Cinta de möebius

Una cinta de moebius es  la única figura con una sola cara , un solo borde e infinita.

¿Cómo  hacer una cinta de moebius ?
Primero cortas una tira de papel , después haces un círculo y lo doblas ,para acabar le pones un trozo de celo de forma vertical y ya tienes una cinta de möebius.

¿Tú qué crees que pasaría si lo cortamos a la mitad? : ¿se rompería o se duplicaría? Vamos a comprobarlo: primero con la erramienta de comprobar caras o también llamada rotulador trazamos una línea por toda la figura antes de cortarlo, podrás comprobar que solo tiene una cara . Al cortarlo por la línea podrás ver que no se rompe sino que se duplica tanto las caras como las vueltas.

Si hacemos lo mismo pero trazando dos líneas ¿qué crees que pasaría? Comprobémoslo primero tratamos dos líneas como estas por las dos caras , después hacemos una cinta de moebius y cortamos más o menos debería de quedar así

Sabías que...
La cinta de möebius fue inventada  por un músico llamado Juan Sebastián Bach sin que lo supiese
Y más tarde fue descubierta por unos alemanes llamados August Ferdinand Möbius (de ahí el nombre) y Johann Benedict Listing en 1858

Nosotros, los de sexto, fuimos a un taller de mates y Juanmi (un matemático que es profesor en la universidad) nos contó  muchas cosas divertidas sobre las cintas de Möebius como que es la única figura que solo tiene una cara infinita y además de eso nos comentó que las figuras tridimensionales tienen tres dimensiones (de ahí el nombre tridimensional )  el alto el ancho y el largo . Las bidimensionales que solo tienen dos dimenciones el alto y el ancho como por ejemplo los dibujos animados y por último está la figura con una sola dimencion que es la linea .

Aqui os dejo el vídeo de la canción de Juan Sebastián Bach

Leize-zuloko misterioa

Kaixo, Nadia naiz eta guk klasean leize-zuloko misterioa irakurri genuen eta protagonistaren Aitona Iñaki izenekoa, nire aitonaren antza du. 

Nire aitonaren etxera joaten naizenean beti istorioak kontatzen dizkit. Aitona Iñaki oso ausarta iruditzen zait gaztea zenean kobara sartzen zen soka barik, kaskorik gabe. Baina orain ausartagoa da bere urteak dituelako baina kobara sartzen da bere iloba eta bere lagunei laguntzeko. Nire aitona ere bere urteak ditu baina ni edo nire lehengusuak laguntza behar badugu bere beti joaten da laguntzera. Ere jarraitzendu kirol egiten: eskiatzen du, bizikletaz ibiltzen da... Eta liburu hau asko gogoratu dit istorio hau. Bost urte nintuenean nire aitonak, nire lehengusuak eta nik bizikleta hartzen genuen eta koba batera joaten ginen. Ez ginen oso barrura sartzen baina polita zen. Eta liburua irakurtzen nuen bitartean aitona Iñakiri nire aitonaren aurpegia jartzen nion. Berdinak dira!

El día que la niebla se vaya

En un pueblo en la mitad de un inmenso bosque , vivía una niña de 10 u 11años de edad. Se llamaba Ana. Aquella niña, vivía con la esperanza de salir de ese pueblo y buscar dragones hasta aburrirse de ellos. A menudo miraba al mismo cielo nublado, triste y gris soñando con sobrevolarlo a lomos de un dragón. Se pasaba el día en la biblioteca leyendo el mismo pesado pero a la vez interesante libro sobre la mitología de todo el mundo. Ya lo había leído muchas veces pero siempre se hundía con la misma emoción en la historia. Cada tarde, al llegar a casa le daba un beso a su madre otro a su padre, y se metia debajo de la cama. Levantaba el tablón suelto que había en el suelo y sacaba un libro muy antiguo que le entregaron los Ryksaws, los indios que había en el bosque.

Se sentó en el sofá y empezó a leer. Pero cuando iba ya cuatro páginas, se levantó sin ser consciente de lo que hacía y se puso debajo del desván. Algo le atraía de aquella trampilla comida por la carcoma. Sus padres nunca le habían hablado de lo que había en el desván. Tiró de una cuerda apunto de romperse y una pequeña escalera cayó. Poco a poco empezó a subir, por la escalerita despintada. De pronto, una oscuridad tremenda la invadió, por lo tanto, bajó, a por una linterna. Al subir, la encendió y empezó a buscar el interruptor de la luz. Avanzó unos pasos y encontró una pequeña caja cubierta por una capa de polvo. Cuando la quitó, vió como tenía unas amatistas incrustadas, y que estaba tallada de tal forma que parecía como si las formas se movieran.

Gehiago daukat. 15 interesgarri ematen badidazue gehiago igotzen dut. Espero dut gustokoa izatea!!!

El mejor guerrero

Caucasum era un joven valiente, experto espadachín, que soñaba con convertirse en el mejor guerrero del mundo. En todo el ejército no había quien le venciera en combate, y soñaba con convertirse en el gran general, sucediendo al anciano cobardón que ocupaba el puesto. El rey le apreciaba mucho, pero el día que le contó su sueño de llegar a ser general, le miró con cierto asombro y le dijo:

- Tu deseo es sincero, pero no podrá ser. Aún tienes mucho que aprender.

Aquello fue lo peor que le podía pasar a Caucasum, que se enfureció tanto que abandonó el palacio, decidido a aprender todas las técnicas de lucha existentes. Pasó por todo tipo de gimnasios y escuelas, mejorando su técnica y su fuerza, pero sin aprender nuevos secretos, hasta que un día fue a parar a una escuela muy especial, una gris fortaleza en lo alto una gran montaña. Según le habían contado, era la mejor escuela de guerreros del mundo, y sólo admitían unos pocos alumnos. Por el camino se enteró de que el viejo general había estudiado allí y marchó decidido a ser aceptado y aprender los grandes secretos de la guerra.

Antes de entrar en la fortaleza le obligaron a abandonar todas sus armas. "No las necesitarás más. Aquí recibirás otras mejores". Caucasum, ilusionado, se desprendió de sus armas, que fueron arrojadas inmediatamente a un foso por un hombrecillo gris. Uno de los instructores, un anciano serio y poco hablador, acompañó al guerrero a su habitación, y se despidió diciendo "en 100 días comenzará el entrenamiento".
¡100 días! Al principio pensó que era una broma, pero pudo comprobar que no era así. Los primeros días estaba histérico y nervioso, e hizo toda clase de tonterías para conseguir adelantar el entrenamiento. Pero no lo consiguió, y terminó esperando pacientemente, disfrutando de cada uno de los días.
El día 101 tuvieron la primera sesión. "Ya has aprendido a manejar tu primera arma: la Paciencia", comenzó el viejo maestro. Caucasum no se lo podía creer, y soltó una breve risa. Pero el anciano le hizo recordar todas las estupideces que había llegado a hacer mientras estaba poseido por la impaciencia, y tuvo que darle la razón. "Ahora toca aprender a triunfar cada batalla". Aquello le sonó muy bien a Caucasum, hasta que se encontró atado a una silla de pies y manos, subido en un pequeño pedestal, con decenas de aldeanos trepando para tratar de darle una paliza. Tenía poco tiempo para actuar, pero las cuerdas estaban bien atadas y no pudo zafarse. Cuando le alcanzaron, le apalearon.

El mismo ejercicio se repitió durante días, y Caucasum se convenció de que debía intentar cosas nuevas. Siguió fallando muchas veces, hasta que cayó en la cuenta de que la única forma de frenar el ataque era acabar con la ira de los aldeanos. Los días siguientes no dejó de hablarles, hasta que consiguió convencerles de que no era ninguna amenaza, sino un amigo. Finalmente, fue tan persuasivo, que ellos mismos le libraron de sus ataduras, y trabaron tal amistad que se ofrecieron para vengar sus palizas contra el maestro. Era el día 202.

-"Ya controlas el arma más poderosa, la Palabra, pues lo que no pudieron conseguir ni tu fuerza ni tu espada, lo consiguió tu lengua".

Caucasum estuvo de acuerdo, y se preparó para seguir su entrenamiento.
"Esta es la parte más importante de todas. Aquí te enfrentarás a los demás alumnos". El maestro le acompaño a una sala donde esperaban otros 7 guerreros. Todos parecían fuertes, valientes y fieros, como el propio Caucasum, pero en todos ellos se distinguía también la sabiduría de las dos primeras lecciones.
"Aquí lucharéis todos contra todos, triunfará quien pueda terminar en pie". Y así, cada mañana se enfrentaban los 7 guerreros. Todos desarmados, todos sabios, llamaban al grupo de fieles aldeanos que conquistaron en sus segundas pruebas, y trataban de influir sobre el resto, principalmente con la palabra y haciendo un gran uso de la paciencia. Todos urdían engaños para atacar a los demás cuando menos lo esperasen, y sin llegar ellos mismos a lanzar un golpe, dirigían una feroz batalla...
Pero los días pasaban, y Caucasum se daba cuenta de que sus fuerzas se debilitaban, y sus aldeanos también. Entonces cambió de estrategia. Con su habilidad de palabra, renunció a la lucha, y se propuso utilizar sus aldeanos y sus fuerzas en ayudar a los demás a reponerse. Los demás agradecieron perder un enemigo que además se brindaba a ayudarles, y recrudecieron sus combates. Mientras, cada vez más aldeanos se unían al grupo de Caucasum, hasta que finalmente, uno de los 7, llamado Tronor, consiguió triunfar sobre el resto. Tan sólo habían resistido unos pocos aldeanos junto a él. Cuando terminó y se disponía a salir triunfante, el maestro se lo impidió diciendo: "no, sólo uno puede quedar en pie".
Tronor se dirigió con gesto amenazante hacia Caucasum, pero éste, adelantándose, dijo:

- ¿De veras quieres luchar?. ¿No ves que somos 50 veces más numerosos? Estos hombres lo entregarán todo por mi, les he permitido vivir libres y en paz, no tienes ninguna opción.

Cuando dijo esto, los pocos que quedaban junto a Tronor se pusieron del lado de Caucasum. ¡Había vencido!

El maestro entró entonces con una sonrisa de oreja a oreja: "de todas las grandes armas, la Paz es la que más me gusta. Todos se ponen de su lado tarde o temprano". El joven guerrero sonrió. Verdaderamente, en aquella escuela había conocido armas mucho más poderosas que todas las anteriores.
Días después se despidió dando las gracias a su maestro, y volvió a palacio, dispuesto a disculparse ante el rey por su osadía. Cuando este le vio acercarse tranquilamente, sin escudos ni armas, sonriendo sabia y confiadamente, le saludó:

- ¿que hay de nuevo, General?

(Autor: Pedro Pablo Sacristán. publicado en la web)

Eskia

Eskia

Kaixo ni Nadia naiz. Eta nire kirol gogokoenak saskibaloia eta eskia dira. Saskibaloiari buruz denok zerbait dakizue, edo entzun duzue noizbait, edo... baina eskiaz agian ez horrenbeste.

Nik eskiari buruz hitz egingo dizuet. Kirol hau 3 urte nintuenetik praktikatzen dut, beti Pirineotara  joaten naiz neguan eskiatzera. Batzuetan Formigalera, beste batzuetan Bakeirara... Baina nire leku gogokoena ez dago Espainan. Andorran baizik. 

 

                                                       

Lau koloretako pistak daude. Kolore bakoitzak zailtasun bat dauka. Berdea erreza da baina ikasten ari zarenean hortik hasi behar zara. Gero urdina doa piska bat zailagoa dena. Hurrengoa gorria da eta zaila. Eta azkena beltza; horiek bai zailak! baina nire gogokoak dira. Baina hasi nahi ba duzu berdeatik hasi!

Eski-estazioietan jatetxeak daude, ez da oso ondo jaten baina umeei asko gustatzen zaie dena pizzak, makarroiak... dira eta.

  

Pistetara igotzeko ez duzu oinez igo behar teleaulkiak daude. 

                                                    

                                                                Teleaulkiak 

Nadia

   

                                    Los  Murciélagos     
                     
  El murciélago es una criatura muy adaptable. La investigación muestra que existen muy pocos lugares en el mundo donde no residan. Suelen habitar en cuevas con acceso al agua  y lugares seguros donde esconderse de los depredadores durante el día, y abundancia de comida.

La anatomía del murciélago ha fascinado a los investigadores desde hace siglos. Tienen alas en lugar de patas delanteras. Los murciélagos, por lo general, cuentan con garras afiladas.

la sangre le viene a la mente? Sólo una muy pequeña fracción de murciélagos en el mundo, en realidad, sobreviven de la sangre de otros animales.

Existen muchos diferentes depredadores para los murciélagos dependiendo de la ubicación donde se encuentre y el tamaño de las diferentes especies también de murciélagos.

Los murciélagos están ciegos pero si tienen ojos. Pensareis, ¿Como ven los murciélagos? Los murciélagos utilizan un biosonar para poder analizar lo que existe a su alrededor y poder orientarse o encontrar fruta en las ramas de los árboles, animales...

Etorkizuneko eskola

Eskola, kanpotik ikusita fatxada nagusia zuria da eta leihoak kristalezkoak dira. Bost patio ditu, goiko patioa bi igerileku ditu bat txikientzat eta bestea handientzat. Txikientzako patioa parke handi bat du eta lurrean margoztu ahal da. Igerilekuak ez dituzte, aldagelak armairu batzuk daukate eta sartzen zara hor eta aldatzen zara 10 segundutan. Beste batean Lasaigune bat dago, han ezin da korrika egin eta jolasak daude. Ere bi pantaila handiak daude tactil bat eta bestea marrazki bizidunak ikusteko.

Gero frontoi bat dago eta han jolastu ahal da padel, tennis, pin-pon… Klaseak ez daukate liburuak ezta iPad. Mahaiak digitalak dira alboan kutxa bat daukate hor sartzen dituzte etxerako lan guztiak eta etxean agertzen dira beste kutxa batean, horrela ez dute eramaten motxila etxera. Azkenik jantokian makina batzuk daude eta zuk nahi duzuna jan ahal duzu, jantokiko janaria ona da.

( Lucía eta Mencía)

Eskola Etorkizunean

 kaixo, guk Iskander eta Lucas gara eta lan bat egiten hari gara etorkizunean nola izango dira. Hau egin dugu.

Gure eskola etorkizunean: hormak kristalezkoak izango dira, klaseko lursorua zeruan flotatzen bezala izango da eta sabaia galaxia barruan bezala.
Mahaiak ipad bezala izango dira eta flotatuko dute, aulkiak arrautza-itxura eramango dute baina hauek ere flotatuko dute. Klasetik oberboardekin joango gara eta klasean izango dugu oberboardeko kargatzaileak eta gure irakaslea holograma bat izango da. Arbela gure mahaiak bazala izango dira, esate baterako, pantalla handi bat izango da. Atea ere kristalezkoa izango da baina hau sentsore bat izango du eta detektatzen ba du mugimendua zabaltzen da baina... Kontuz ibili zeren ez baduzu ikusten kolpe handi bat emango zara !!!

ESPERO DUGU ASKO GUSTATZEA !!!

Agur, Iskander eta Lucas

Gure eskola 50 urte geroago.  



Egongo ziren tablet moduko bat baina pantaia bakarrik eta deitzen diozula eta hegan egiten etortzen dela. Leihoak ezaten badiozu istea edo zabaltzea, bakarrik egiten dute. Lurra ohe elastikoa izango zen. Ere dena digitala. Jantokiko janaria robot bat egiten du eta oso oso oso ona dago. Eskolatik joateko egongo dira nola tren batzuk baina bide barik. Zu ezaten diozu nora joan eta eramaten dizu. Andereño eta maizu guztiak oso onak izango dira. Heziketa fisikoaren orduan jacuzzi batean sartzeko momentua izango zen.

( June )

Klasea 2070-an

Guk pentsatzen dugu etorkizunean, klaseak oso desberdinak izango direla: uste dugu mahaiak eta aulkiak flotatuko dutela klasetik mugitzeko.

Ere bai leihoak ukitzen duzunean zabaltzen edo itxi egiten dira. Pelikulak ikusten badituzue, batzuetan agertzen da, objetu bat eta hortik holograma bat ateratzen da. Mahaian pantaila bat dago, eta zuk nahi duzunean mugikorren eta iPaden gauzak mahaiako pantailara pasatu ahal duzu. Esekilekuak botoi batez funtzionatuko dute. Ere bai ateak funtzionatuko dira klasekoen ikasle eta maisuen hatz-markarekin.
Bakarrik egongo da ispilu handi bat. Maisua iPad bat dauka, eta fitxa bat egingo duzunean, maisua pasatzen dizu atzamarrekin pantaila ukitzen behetik goraino.

Hugo eta Pablo.

Gure ilobaren eskola:
Lehenengo Irakasleak eta ikasleak ez da derrigorrez eskolara joatera zeren olograbotch daukate, olograbotch gauza txiki bat da egiten duena da hologramak jarri dira nola facetimeak horrela gaizorik bazaude“ ez zara joaten eskolara.
Ere ikasleok daukate bere espazioa kabinetan or miniolograboch daukate da oso erraza da eramatea: eskuan, motxilan…
Nahi ba duzu umeari cable bat jartzen diote, orrela segundu batean informazio gustia dauka. Baina diru azko balio du .

Ez dira egongo aulkiak eta mahaiak zeren dena airean dago 

Pasilloetan deslizatzeko marrak egongo dira eta pertzonok ez daukate mugikorrak daukate nola lentillak egiten dutena da egitea nola jolas batean zaudela 

Gure klasea 50 urte eta gero

Maialen eta Julene


Gure klasea 50 urte eta gero


Guk pentsatzen dugu 50 urte eta gero gure klasea izugarria izango dela. Gure klasea ispiluaz beteta egongo da eta, ispilu bakoitza, arlo bakoitzerako izango da. Adibidez gizarten, erdi aroa ematen ba duzu, ispiluan sartzen dira, eta erdi arora joaten zara. Hor jendea ez nahi ba duzu zuri ikustea, botoi bati ematen ba diozu, zuk jendeari ikusi ahal duzu baina haiek zuri ez.

Gure klasea horma eta zorua espesialak izango du orduan irakaslea botoi bati emango dio, adibidez desertua horma eta zorua buelta emango ziren eta agertuko zen horma zerua eta alde batetik area aterako zen beste batetik landareak beste batetik animaliak….eta txangoetan kapsula batzuetan joango dira. Eta kapsula horiek hegan egiten dute, eta tabletak, telebistak....izango zuten.

                                                            Etorkizuneko eskola


Nola izango da gure eskola gure bilobak eskolara joango direnean? Guk uste dugu gure eskolak asko aldatuko direla.

Klasera sartzeko, atearen alboan, pantaila txiki bat egongo da, hor zure atzamarren marka ipintzeko. Eta ez ba zaitu ezagutzen, ezin ahalko duzu klasera sartu.

Mahiak, beltzak izango dira eta zure atzamarren marka ipini beharko duzu eta I-Pad bezalako bat agertuko da eta hor liburuak egongo dira.

Aulkiak, mahiarekin kontrolatu ahal izango dira. Mahaiaren botoi bat zakatzen baduzu, aulkia atzerantz joango da eta beste botoiarekin, bi beso-euskarri aterako dira. 
Eta hori ez da dena, ere bai beste botoi bat zakatzen baduzu ur edalontzi bat edo freskagarri bat aterako da. 

Bi arbela egongo dira. Bat digitala eta bestea telebista bat bezalakoa izango da, baina bakarrik hezigarri kanalak egongo dira. Horrela ikasi ahal izango dute baina bideoak ikusten.

Klasearen ertze batean, jakuzzi bezalako bat egongo da. Eta leihoaren aurrean txirrista bat egongo da jaisteko. Kalean, ohe elastiko bat egongo da, bote egiteko eta berriro klasera joateko. Baina hau, bakarrik denbora librean edo patioetan egin ahalko dute.


Guretzat hau asmatzea oso dibertigarria da. Ez duzulako inoiz pentsatzen hau egia izango dela. Guk espero dugu hau egia izatea, gure bilobak primeran pasatzeko eskoletan! Ia gertatzen den!!!

María eta Mirari

Gure eskola 50 urte barru

Guk pentsatzen dugu gure eskola 50 urte barru dena kristalez egongo da. Horma guztiak kristalez egongo dira eta beste klaseak ikusi ahal izango ditugu. Lur guztia ohe elastikoaz eginda dago.

Mahiak ez dira ikusiko eta fantasmak besalakoak izango dira beraien kontra jotzen ba zara ez zara minik egingo ez duzu sentituko baina gauzak gartzen ba duzu gainean uzten ba dituzu eutsiko dira. Mahaian botoi bat dago, eta sakatzen ba duzu kapsula bat ateratzen zaizu eta hori komuna da. Kapsula horretan ez da ezer entzuten, ezta usaintzen, ezta ikusten. Irakasleak etxean egongo ziren eta kontrolatzen dute robot batzut ordenagailuekin. Gero erloju bat eramango dugu eta hortik holograma bat aterako da eta taktila izango da iPad bat bezala.

Eta ez duzu motxila eramango behar zerbait eraman ba nahi duzu bidalia al duzu etxera.

 Gero patioa igerileku bat izango da eta goiko patiotik txirristak jartzen dira eta neguan ura beroagoa gartzen da. Eta ez ba duzu nahi igerilekuan egon polikiroldegia sartzen zara eta nahi duzun kirola aukeratu al duzu.

Jantokian robotak egongo dira sukaldatzen eta janaria zerbitzatzen dute. Eta gozoa da.

Natalia eta Nadia

Nola izango dira eskolak gure bilobak joaten direnean?

Nolakoak izango dira etorkizuneko eskolak? Gure ikasteko modua oso desberdina izango da gu aitite eta amonak izango garenean. Nik uste dut eskola kotxe batean egongo dela. Autoaren teilatuan kristalezko igogailua dago. Kanpotik oso txikia ikusten da baina barrutik jolasteko logela bat da. Kotxea azkar azkar doa etxetik etxera umeak artzen. 20 ume igogailuan daudenean eskolara igotzen dira. Igogailua oso azkar doa eta barruan jesarlekuak daude. Igogailua eskolaren sarreran ateratzen da. Ikasleak sartzen dira. Aurrean ate asko daude kurtso bakoitzeko bat. Beraien atean sartzen direnean aulki hegalariak daude. Videojokoen aulki bat bezala dira baina botoi asko dituzte kontrolatzeko. Ume bakoitza badauka bat berarentzat eta bakoitza giltza bat dauka martxan jartzeko. Gero beste ate batetik ateratzen zara aulkian eserita eta zubi batetik joaten zara patioa zeharkatzen. Korridoreetatik mugitzen zara zure klasera haiegatu harte. Klase guztia elektronikoa da eta mahaiak pantailak dute. Zure mahaian jesartzen zara zure aulkiarekin. Gero hologramak ateratzen dira liburuak bezala. Irakaslea bigilatzen du baina ez du irakasten pantailak klaseak ematen dute eta. Kaskoak jartzen dituzu eta gauzak irakasten dizu. Azterketa egiten duzunean ez kopiatzeko mahaietatik begi erraldoi batzuk ateratzen dira eta bigilatzen dizu. Horrela izango da niretzat nire bilobak joaten direnean.

(Ane)

Nola izango da klasea gure bilobak joaten direnean?

Nik uste dut dena kristalezkoa dela. Ipad-ak, mugikorrak eta klase ososa. Klasean sartzerakoan, bakoitza betaurrekoak izatea eta jartzea. Betaurrekoak ez dira normalak, espizialak dira. Horrela, aterako dira liburuak 3D eta zure inguruan ateratzen dira. Ere txiklea jatea uztea eta ura edatea. Ura edateko, zoruan, bakoitza bere botoia izatea eta horrela ateratzea hortik ura zuzen zure ahora. Jateko, egotea “ipad” moduko bat mahaian itzatzita egotea eta nahi duzuna idatzi eta sabaian hodi bat egotea eta “ipad” han jartzen duena hoditik zuzen ateratzea zure mahaira. Ahulkiak, ez dira ahulkiak izango, baizik eta puxika handi bat baina ezin dela apurtu ezta puztu, biguna izatea. Arbela digitala, 3D egotea eta virtuala izatea. Bakoitza izatea “bere gela” izatea. Maisua edo andereinoa robot bat izatea eta nahi duzuna egiten dizu adibidez: egan egitea, puzgarriak egotea eta umeak han jolastea… Denetariko. Nahi ba duzu, horratza, edo izpilu bat, bakarrik zure betaurrekoak ikutzea eta zure aurrean ba daukazula. Nonbait joan nahi ba dute, ez ibiltzea ezta korrika egitea baizik eta bakoitza bere patinete moduko batean igotzea. Bakoitza, bere “gela” intzonorizatuta egongo da. Nahi duzun musika jarri ahal duzu bakarrik pentzatzen. Zure buruan, musikaren zati bat abesten duzu eta virtual moduan zure aurrean agertzea.

Gure gela urte asko barru

Gure gela urte batzuk barru, gelaren zorua koloreetako argiak izango ditu. Bakoitza gelatxo txiki bat izango du berarentzat. Horren barruan, kamara bat egongo da elefante baten itxurarekin. Bere begiak grabatuko dute, eta bere tronpatik burbuilak botako ditu. Maiak robot batzuk izango dira, eta bakoitza berea izango du. Denak desberdinak izango dira. Bere burua mahaia izango da. Robot hori, esku bat izango du, eta hor nahi duzuna jarri ahal duzu, adibidez edari bat. Bere sudurra klikatzen baduzu zuk nahi duzun edaria aterako da. Bere ahoa botoi asko ditu. Botoi bakoitzean janari mota bat dago, eta bat klikatzen baduzu horren argazki bat inprimatzen du. Inprimaketari putz egiten badiozu janari mota ateratzen da eta jan egin ahal duzu. Bere begian nahi duzun musika aukeratu ahal duzu. Beste begiatik musika ateratzen da. Bere buruaren albo batean botoi bat eta altaboz bat dago. Botoia klikatzen baduzu andereñoarean olograma bat ateratzen da eta altabozeatik entzuten da esaten duena. Eseritzen zaren tokia burbuila bigun bat da, eta puf baten antzekoa da. Robot txiki bat duzu lagun moduan eta informazioa bilatzen du Google  Chromen

Paula eta Teresa

                                                             Gure eskola 50 urtez (Daniela eta Andrea)

• Gure mahaiak izango dira berdin berdinak baina dena digitala izango da. Gainera, eskumaldean botoi bat egongo da eta ikutzen baduzu olograma bat aterako da .
• Gure koadernoak, ez dira izango paperezkoak,  ipad bat bezala izango dira eta ikutzeean liburu  bat,Paper aplikazioan bezala, aterako da.
• Klaseko lurra kristalezkoa izango da eta urez beteta . Animaliak egongo dira klase azpian (arrainak oso politak ) eta izango dira gure maskotak. 
• Klasean argiak ez dira egongo, zeren egongo da eguzki bat .

Pasioaren pankaratak ologramak izango dira.